Gry RPG czyli Role Playing Game (gra polegająca na odgrywaniu ról) są dość mało popularną odmianą gier. Mimo iż grać w nią może praktycznie każdy i dosłownie wszędzie to stosunkowo mała liczba osób w nią kiedykolwiek grała. Taka gra, choć może to dziwnie zabrzmieć rozgrywa się w 90% w naszej wyobraźni. Czym lepszą i bujniejszą wyobraźnie mamy, tym więcej przyjemności możemy z niej czerpać. Mimo iż takie gry jak każde mają przygotowany zestaw zasad i reguł, to praktycznie każdy autor takiej gry zezwala na ich zmianę (co jest rzadkością) w celu dostosowania gry do własnych potrzeb czy wymagań. Cała gra polega na wymianie informacji pomiędzy jedną osobą (Mistrzem Gry) a resztą graczy. Mistrz Gry odpowiada za przekazanie informacji dotyczących świata w którym odbywa się rozgrywka, a gracze natomiast za informacje dotyczące ich własnych postaci, zachowań, myśli, chęci i tym podobnych. Przy sprawnej wymianie informacji gra toczy się bardzo płynnie i może dostarczyć bardzo dużo zabawy na wiele godzin. Mistrz Gry jak nazwa słusznie wskazuje jest po prostu mistrzem rozgrywki. To od niego zależy co się dzieje w świecie gry. To on kieruję wszystkimi bohaterami niezależnymi oraz do niego należy ostateczne zdanie w każdej sytuacji. Z racji tych przywilejów może czerpać przyjemność z „bawienia” się bohaterami graczy. Jednak pomimo tych zalet, bycie Mistrzem Gry posiada również i wady. Po pierwsze brak przyjemności z bycia graczem, czyli brak możliwości uczestniczenia w rozgrywce (oczywiście rolą się można zamieniać i po jakimś czasie gracz stanie się Mistrzem Gry, a dotychczasowy Mistrz Gry będzie graczem). Poza tym musi znacznie więcej czasu poświęcić na grę. Nie może ograniczyć się tylko do spotkań z graczami. Wcześniej musi obmyśleć całą przygodę, przygotować odpowiedni materiały itp. Dodatkowo musi więcej czasu poświęcić na naukę zasad gry. Większość systemów posiada dwa podręczniki. Jednym z nich jest podręcznik dla graczy, który każdy musi przeczytać, drugim natomiast jest podręcznik dla Mistrza Gry. Są w nim dodatkowe zasady dotyczące prowadzenia walk, czy rozstrzygania sporów bądź podejmowania decyzji w zdarzeniach losowych.

Czesław dokłada kamień 5-4 (rys. D71), zdobywając 20 punktów (5X4). Po siódmej turze gry Adam zdobył 341 punktów, Bogusław 314 i Czesław 349. Wszyscy trzej majq już trudności ze znajdowaniem dobrze premiowanych miejsc dla tych nielicznych kamieni, które im pozostały. Adam dokłada teraz kamień 3-3 (rys. D72), zdobywajqc 18 punktów (3X3X2), Bogusław dostrzega jeszcze miejsce w układzie dla swego kamienia 1 – 1 (rys. D73) i zdobywa 40 punktów (5X4X2). W tym momencie rozgrywka dobiega końca, ponieważ gracze nie mogq już więcej dołożyć żadnego kamienia. Adamowi pozostał kamień 2-2 dublet – 5 punktów karnych. Bogusław posiada kamień 4-2, a więc 25 punktów karnych. Czesławowi pozostały dwa kamienie: 2-2 dublet – 5 punktów i 5-2, 25 punktów – razem 30 punktów karnych. W całej rozgrywce Adam zdobył łqcznie 359 punktów, Bogusław 354 i Czesław 349. Po odliczeniu punktów karnych okazuje się, że zwycięzcq rozgrywki jest Adam (354 punkty), na drugim miejscu uplasował się Bogusław (329 punktów) i na trzecim Czesław (319 punktów). Losowanie rozstrzygnęło, iż rozgrywkę rozpoczyna Adam. Dokłada on kamień 4-1 (rys. D51), ustalając rytm pierwszej kolumny (1, 3, 1, 3…) i rozbudowując nie ustalony jeszcze rytm drugiej kolumny; zdobywa 9 punktów (3X3). Bogusław dokłada kamień 3-1 (rys. Ds2), rozbudowując rytm pionowy 3, 1, 3, 1… i drugi rytm pionowy, jeszcze nie ustalony; zdobywa 16 punktów (4X4). Czesław dokłada kamień 3-3 (rys. D53), rozbudowując pionowy rytm 3, 1. 3, 1… i ustalając już rytm w drugiej kolumnie: 1, 2, 5, 4, 3… (wszystkie możliwe liczby oczek). Za wyłożenie tego kamienia zdobywa aż 50 punktów (5X5X2), ponieważ dołożony kamień był dubletem. Adam dokłada teraz kamień 2-1 (rys. D54), rozbudowując dwa rytmy poziome i zdobywając 9 punktów (3X3). W czwartym rzędzie od góry ustalił się już rytm 1, 4, 1… Bogusław dokłada kamień 4-3 (rys. D55), przedłużając w ten sposób trzy rytmy (dwa poziome i jeden pionowy – żaden z nich nie jest jeszcze ostatecznie wyznaczony); za wyłożenie tego kamienia zdobywa 36 punktów (3X3X4).

Popularność konsoli do gier wideo, którą jest oczywiście Sony Play Station 3 jest wręcz olbrzymia. Myślę, że nikt nie będzie miał co do tej kwestii kompletnie żadnych większych wątpliwości. Trzeba bowiem jasno powiedzieć, że konsola do gier wideo Sony Play Station 3 jest jedną ze zdecydowanie najlepszych konsol wszechczasów. Kto wie tak naprawdę, czy do chwili obecnej nie jest ona nawet najlepsza. Nie da się ukryć, że konsola do gier wideo Sony Play Station 3 ma zdecydowanie najwyższą wydajność spośród swoich konkurentów. Jednakże to również powoduje różnego rodzaju trudności, których niektórzy klienci woleli by uniknąć i dlatego też wybierają konsole konkurencyjne. W każdym razie nie da się absolutnie zaprzeczyć, że konsola Sony Play Station 3 jest jak najbardziej godna naszej uwagi. Z resztą tak już stwierdziło mniej więcej czterdzieści siedem milionów dziewięćset tysięcy klientów, bowiem to właśnie tyle egzemplarzy konsoli do gier wideo Sony Play Station 3 zostało sprzedanych. Nie da się oczywiście ukryć, że jest to liczba naprawdę stosunkowo dość duża. Jednakże nie ma się absolutnie czemu dziwić. Jest to jak najbardziej naturalna rzecz zwarzywszy na klasę konsoli Sony Play Station 3. Jej wydajność jest po prostu oszołamiająca. Sprawia, że gry wyglądają jakbyśmy oglądali filmy. W chwili obecnej w konsolach Sony Play Station 3 możemy sterować w grach ruchem. Tylko czekać, aż kolejna generacja konsol wydawanych pod szyldem Sony Play Station będzie miała możliwość grania w gry 3D. jest to wręcz nieuniknione. Warto mieć tę konsolę. Centralną jednostką obliczeniową konsoli Play Station 3 jest procesor Cell zaprojektowany wspólnie przez tak znane na dosłownie całym świecie firmy jak IBM, Sony oraz Toshiba. Procesor konsoli Play Station 3 składa się z głównego oczywiście sześćdziesięcioczterobitowego procesora PowerPC. Jest to tak zwany „Power Processing Element” lub też w skrócie PPE. Ponadto procesor konsoli Play Station 3 składa się również z aż siedmiu rdzeni typu „Synergistic Processing Elements” (SPEs). I to właśnie przede wszystkim taka architektura daje nam dokładnie jeden rdzeń do uniwersalnego użytku oraz aż siedem użytecznych, wyspecjalizowanych rdzeni. Rdzenie te w konsoli Play Station 3 mają jednakże dość ograniczony dostęp do pamięci oraz posiadają zupełnie inną architekturę niż rdzeń główny. I to właśnie przede wszystkim taki podział rdzeni procesora konsoli Play Station 3 umożliwia specjalizacje rdzeni, czego efektem jest naprawdę wręcz bardzo duża szybkość w porównaniu do tradycyjnych rozwiązań. Wydajność procesora Cell w konsoli do gier wideo Play Station 3 jest tak duża, że pierwszy superkomputer zbudowany używając tego procesora okazał się zdecydowanie najwydajniejszym komputerem istniejącym na świecie. Osiągnął on bowiem szybkość ponad tysiąca czterystu tera flopów. Co więcej, jest on ponad trzykrotnie szybszy niż poprzedni rekordzista, którego wydajność wynosi zaledwie czterysta sześćdziesiąt teraflopów. Procesor Cell w konsoli Play Station 3 jest pierwszym procesorem który umożliwił osiągnięcie wydajności przekraczającej tysiąc teraflopów.