Szachy to wielka rodzina strategicznych gier planszowych, które rozgrywają się na szachownicy o sześćdziesięciu czterech polach, i w które udział bierze dwóch graczy. Wszelkich ruchów dokonuje się za pomocą szachów, które przeciwnicy mają w dwóch różnych kolorach – tradycyjnie jest to biały, który rozpoczyna grę, oraz czarny. W skład każdego zestawu szachów wchodzi osiem figur (król, hetman, którego nazywa się też damą lub królową, dwa gońce, dwa skoczki, często nazywane końmi, oraz dwie wieże) i osiem pionków. Każdej figurze odpowiada ustalona ilość punktów. Gracze na zmianę wykonują kolejne ruchy swoimi szachami, a odbywa się to według ściśle określonych reguł. Jeśli figura bądź pionek jednego z graczy wejdzie na pole figury lub pionka przeciwnika, to automatycznie go zbija. Moment, w którym zagrożona jest pozycja króla nazywa się szachem, a z kolei matem nazywamy postawienie w szachu króla przeciwnika. Historycy dowodzą, że kolebką szachów są Indie. Z biegiem lat ewoluowała nazwa tej gry. Na początku mówiono o grze „czaturanga”, później „czatrang”, a następnie „szatrandż”. Kamieniem milowym dla tej popularnej gry było jej pojawienie się w Europie, gdzie zmieniono reguły gry i zaczęła ona przypominać obecne szachy. Złoty okres szachów przypadł na epokę renesansu, gdzie cieszyła się ogromną popularnością, zwłaszcza we Włoszech i w Hiszpanii. Pojawili się wtedy pierwsi mistrzowie tej gry, a tym samym pierwsze podręczniki dla początkujących. Szachy zaczęły być postrzegane nie tylko jako gra i rozrywka, ale też jako wysiłek intelektualny. Pierwszy wielki międzynarodowy turniej odbył się w Londynie w 1851 roku. Mistrzem okazał się wtedy Adolf Anderssen. Niecałe sto lat później powstała Międzynarodowa Federacja Szachowa i zaczęto organizować szachowe olimpiady.

Gry RPG czyli Role Playing Game (gra polegająca na odgrywaniu ról) są dość mało popularną odmianą gier. Mimo iż grać w nią może praktycznie każdy i dosłownie wszędzie to stosunkowo mała liczba osób w nią kiedykolwiek grała. Taka gra, choć może to dziwnie zabrzmieć rozgrywa się w 90% w naszej wyobraźni. Czym lepszą i bujniejszą wyobraźnie mamy, tym więcej przyjemności możemy z niej czerpać. Mimo iż takie gry jak każde mają przygotowany zestaw zasad i reguł, to praktycznie każdy autor takiej gry zezwala na ich zmianę (co jest rzadkością) w celu dostosowania gry do własnych potrzeb czy wymagań. Cała gra polega na wymianie informacji pomiędzy jedną osobą (Mistrzem Gry) a resztą graczy. Mistrz Gry odpowiada za przekazanie informacji dotyczących świata w którym odbywa się rozgrywka, a gracze natomiast za informacje dotyczące ich własnych postaci, zachowań, myśli, chęci i tym podobnych. Przy sprawnej wymianie informacji gra toczy się bardzo płynnie i może dostarczyć bardzo dużo zabawy na wiele godzin. Mistrz Gry jak nazwa słusznie wskazuje jest po prostu mistrzem rozgrywki. To od niego zależy co się dzieje w świecie gry. To on kieruję wszystkimi bohaterami niezależnymi oraz do niego należy ostateczne zdanie w każdej sytuacji. Z racji tych przywilejów może czerpać przyjemność z „bawienia” się bohaterami graczy. Jednak pomimo tych zalet, bycie Mistrzem Gry posiada również i wady. Po pierwsze brak przyjemności z bycia graczem, czyli brak możliwości uczestniczenia w rozgrywce (oczywiście rolą się można zamieniać i po jakimś czasie gracz stanie się Mistrzem Gry, a dotychczasowy Mistrz Gry będzie graczem). Poza tym musi znacznie więcej czasu poświęcić na grę. Nie może ograniczyć się tylko do spotkań z graczami. Wcześniej musi obmyśleć całą przygodę, przygotować odpowiedni materiały itp. Dodatkowo musi więcej czasu poświęcić na naukę zasad gry. Większość systemów posiada dwa podręczniki. Jednym z nich jest podręcznik dla graczy, który każdy musi przeczytać, drugim natomiast jest podręcznik dla Mistrza Gry. Są w nim dodatkowe zasady dotyczące prowadzenia walk, czy rozstrzygania sporów bądź podejmowania decyzji w zdarzeniach losowych.