W przypadku wielu gier towarzyskich potrzeba planszy, kostek, pionków, kart czy czegokolwiek innego umożliwiającego grę. W grach RPG natomiast, zaawansowani gracze z dobra wyobraźnią tak naprawdę nie potrzebują niczego. Wszystko co jest im potrzebne to znanie zasad gry i wyobraźnia. Jednak dla początkujących graczy nie jest już tak łatwo. Mimo iż potrzebują znacznie mniej niż do innych gier towarzyskich. Trzeba zacząć oczywiście od ilości osób. Minimalna ich ilość to dwa, maksymalna.. właściwie nie ma ograniczeń, ale nie poleca się grać w więcej niż 6-7 osób gdyż traci się na płynności gry i część osób może się momentami nudzić. Ograniczeń wiekowych właściwie nie ma. Od gracza wymagana jest znajomość zasad, wyobraźnia i umiejętność zrozumiałego wypowiadania się. Z przedmiotów materialnych, wszystko co potrzeba to karta postaci dla każdego z graczy, gdzie są spisane cechy, umiejętności i ekwipunek ich bohaterów, którymi kierują w rozgrywce, dla Mistrza Gry natomiast kości (jest ich 6 rodzajów, korzysta się jednak zazwyczaj tylko z 3), podręcznik z zasadami, oraz notatki własne. Mając to wszystko możemy swobodnie zaczynać grę. Mistrz Gry przedstawia graczom to co widzą ich postacie, to gdzie się znajdują, to co ich otacza. Gracze natomiast decydują co robią ich postacie, gdzie chcą iść, co zrobić, z kim porozmawiać. Całość polega na wymianie tych informacji. Na początku Mistrz Gry podaje wymagane informacje dotyczące środowiska w którym znajdują się gracze. Następnie gracze decydują co zamierzają zrobić, mogą się między sobą naradzić i następnie przekazać informacje Mistrzowi Gry o swoich decyzjach. Potem Mistrz Gry, szybko analizuje decyzje graczy i podaje informacje jakie z tego wyniknęły, co się zmieniło, co się stało, albo odwrotnie, co pozostałe takie samo. Taka wymiana informacji ciągnie się do samego końca rozgrywki, aż cel Mistrza Gry/graczy zostanie osiągnięty, bądź w niektórych przypadkach aż bohaterowie wszystkich graczy zginą czy to w walce, czy w wyniku nieszczęśliwych (tylko z nazwy, wszystko jest zaplanowane przez Mistrza Gry) wypadków. Występuje również czynnik losowy.

Każdy układ kamieni daje wiele możliwości różnych rozgrywek. Z tymi samymi kamieniami partia rytmina między Adamem, Bogusławem i Czesławem mogła przebiegać zupełnie inaczej, kańczqc się takim układem kamieni jak na rys. D74. W tej rozgrywce Adamowi pozostały w ręku kamienie 2-1, 2-2, 1-1, Bogusławowi: 5-1, 5-1, 4-4. 1-1, Czesławowi zaś 5-2, 4-1, 2-2. Rozgrywka zakończyła się szybciej, w ostatecznym rozliczeniu Adam zdobył 97 punktów, Bogusław 99 ć Czesław 135; wynik tej rozgrywki jest więc odwrotny, niż poprzedniej. Dorno-solo (Gra dla jednej osoby, ole może też w niej uczestniczyć kilku graczy). Łamigłówko dominowa, znano i uprawiana w Holandii przy użyciu części kamieni przeznaczonych do gry w domino. Z tradycyjnego kompletu 28 kamieni do gry w domino usuwo się wszystkie szóstki i mydła, pozostaje więc piętnaście kamieni: 5-5, 5-4, 5-3. 5-2. 5-1, 4-4, 4-3. 4-2. 4-1. 3-3. 3-2, 3-1. 2-2. 2-1. 1-1. Zadanie polega na ułożeniu z tych kamieni prostokąta (6X5 kwadratów, biorqc pod uwagę jako jeden kwadrat – połówkę kamienia). Po trzech turach gry Adam ma 50 punktów. Bogusław 180, a Czesław 200. Adam wykłada teraz kamień 4-3 (rys. D60), zdobywając za przedłużenie dwu pionowych rytmów 49 punktów (7X7), Bogusław dokłada kamień 5-1 i również przedłuża dwa pionowe rytmy; zdobywa 64 punkty (8X8),rys. D6i. Czesław następnie dokłada kamień 3-2, dalej przedłużając obydwa pionowe rytmy (rys. D^j) i zdobywa 81 punktów (9X9). Po czwartej turze gry Adam ma 99 punktów, Bogusław 244 i Czesław 281. Do końca rozgrywki jednakże jeszcze daleko. Adam posiada kamień 1 – 1 pasujący do dalszego przedłużenia obydwu układów pionowych, rozbudowywanych w ostatnich ruchach. Niestety nie może go dołożyć na górze układu, ponieważ byłby to czwarty z kolei kamień przylegający do sąsiednich dłuższym bokiem, co jest sprzeczne z regułami gry. Może jednak ten dublet dołożyć na dole układu. Po dołożeniu kamienia (rys. D63) Adam zdobywa rekordową liczbę 200 punktów (10X10X2 – bo to dublet). Bogusław również nie może ułożyć w najdogodniejszy sposób swego kamienia 3-2 (na dole dwu najdłuższych kolumn), pomimo że uzyskałby 121 punktów (11X11), ponieważ byłby to znowu czwarty leżący poziomo kamień.

Na miejscu H do końca rozgrywki nie pojawi się już żadna połówka kamienia – musiałaby to bowiem być trójka (wyznaczony już rytm pionowy) i jednocześnie jedynka, piątka lub czwórka (nie wyznaczony jeszcze rytm poziomy). Na miejscach I i K mogą się pojawić tylko piątki, rozbudowujące pionowy rytm 5, 5, 5… Na miejscu L może się pojawić tylko piątka, rozbudowująca określony już rytm poziomy 4, 2, 1, 3, 5… Podobnie na miejscu 0 może się pojawić tylko czwórka. Na miejscu M może się znaleźć jedynka lub piątka (rozbudowa rytmu poziomego), a także dwójka (wyznaczenie rytmu poziomego: 2, 4, 3, 2, 4, 3, 2…). Wreszcie na miejscu N może się pojawić tylko dwójka (rozbudowa rytmu 5, 2, 3, 5…). Gracz, który w swojej kolejce dokłada do układu jakiś kamień, ma obowiązek dołożyć go tak, by przedłużyć co najmniej dwa rytmy (poziome, pionowe lub jeden poziomy i jeden pionowy). Czasem, ale rzadko, udaje się przez dołożenie jednego kamienia przedłużyć trzy rytmy (dwa poziome i jeden pionowy lub dwa pionowe i jeden poziomy). Po dołożeniu kamienia przez gracza oblicza się liczbę połówek kamieni dwóch (lub więcej) rytmów przez niego przedłużonych (licząc w tym również połówki kamienia właśnie dołożonego) i mnoży je przez siebie; tę liczbę punktów otrzymuje gracz za dołożenie kamienia. Jeśli dokładany kamień jest dubletem, zdobywa podwójną liczbę punktów. Istnieje jedna ważna zasada: kolejne kamienie można dokładać do układu poziomo lub pionowo z jednym wyjątkiem – nie mogą się w układzie znaleźć cztery kamienie przylegające do siebie dłuższymi bokami ani w pozycji poziomej, ani pionowej. W przykładzie zilustrowanym na rysunku D49 na polach C-E i D-F nie moina położyć żadnego kamienia poziomo. Można tylko układać na nich połówki kamieni w pozycji pionowej. Rozgrywka dobiegnie końco, gdy jeden z graczy pozbędzie się wszystkich swoich kamieni (nie otrzymuje za to żadnej premii) lub gdy nikt nie może już do istniejqcego układu dołożyć żadnego kamienia.

Domino to popularna gra, w której używa się prostokątnych płytek nazywanych kamieniami. Każdy kamień jest podzielony na dwa kwadratowe pola z oczkami, które są identyczne jak w przypadku kostki do gry. Najpopularniejsza i najchętniej kupowana wersja domino to wersja z dwudziestoma ośmioma kamieniami. Tak jak w przypadku szachów, domino najwcześniej pojawiło się w Azji. Kostki używane do tej gry są pochodną słynnych kości do gry. W dawnych czasach tworzono bardzo różnorodne kamienie – od takich, jakie znamy dzisiaj, aż do niezwykle ozdobnych i kunsztownych, które stanowiły raczej maleńkie dzieła sztuki. W Chinach nazywano je „kwat pai”, co oznacza kościane tabliczki. Najprawdopodobniej grę tę znali również starożytni Grecy i Hebrajczycy. Najstarszy komplet kamieni do gry domino odkryto w Egipcie w ruinach Teb, a należał on do zbiory przedmiotów umieszczonych w grobowcu Tutanchamona, jednego z najsłynniejszych i najbardziej tajemniczych faraonów egipskich. Ciekawostką jest, że do Europy domino przywiózł słynny i legendarny wenecki podróżnik, Marco Polo. Rozpowszechniło się ono na „starym kontynencie” dopiero w osiemnastym wieku. W grze mogą wziąć udział dwie, trzy lub cztery osoby. Kamienia odwraca się oczkami do dołu i miesza, a następnie wylosowany rozpoczynający układa pierwszy kamień. Wszyscy kolejni dokładają kolejne kamienie według ustalonych wcześniej zasad. Zazwyczaj kamienie dokłada się tak, żeby stykające się kamienie miały tą samą liczbę oczek, a jeśli gracz nie ma takiego kamienia, to dobiera następny z pozostałej na stole puli. Są to jednak zasady panujące w tradycyjnym dominie, podczas gdy istnieje mnóstwo odmian, na przykład matador, muggins, bergen, sewastopol czy łamigłówka domino. Z płytek domina układa się również niesamowite konstrukcje na słynnym Domino Day.