O ile gracze nie muszą się jakoś specjalnie przygotowywać do sesji (jedyny wyjątek to początek gry, gdzie muszą się zapoznać z zasadami) to Mistrz Gry jest w zupełnie innej sytuacji. Niekiedy wymyślanie bardzo dobrej i ciekawej przygody trwa bardzo długo. Oczywiście można wymyślać na bieżąco w trakcie gry, ale to na pewno nie będzie to samo. Mistrz Gry przed wymyśleniem przygody, powinien zapoznać się z bohaterami graczy, uwzględnić ich poziom oraz profesję. Wiadomo, że inna przygoda będzie odpowiednia dla magów, a inna dla specjalistów od walki wręcz a jeszcze inna dla złodzieji. Następnie najważniejsza rzecz, czyli główny cel przygody, czy gracze będą musieli poskromić jakiegoś potwora, wykraść tajne informację, czy wykonać zlecenie dla kupca. Po wymyśleniu głównego celu, należy obmyśleć plan wprowadzenia graczy w przygodę czyli jak się dowiedzą o tym zleceniu, czy zostaną do niego zmuszeni, czy tak ich poprowadzić by wykonali je z własnej woli. Jedną z ostatnich rzeczy jest obmyślenie końcówki przygody, czyli co gracze za to dostaną, czyli przygoda pójdzie w pełni po ich myśli czy zastosować zaskakującą końcówkę? Na koniec trzeba mieć w zanadrzu alternatywne rozwiązania, jeśli gracze nie podejmą się zadania lub jeśli zrobią coś czego nie przewidzimy. Rozgrywka w grę RPG, czyli po prostu gra, nazywa się sesją. Aby mogła się ona odbyć potrzebny jest oczywiście Mistrz Gry, posiadający pewny pomysł (scenariusz). Czyli zadanie, które ma dla graczy, oraz jak do niego doprowadzi. Jednak najlepsi Mistrzowie Gry potrafią sobie poradzić również bez pomysłu i wymyślać wszystko na bieżąco. Poniżej zaprezentuje przykładową sesję, oczywiście w maksymalnie skróconej formie. Będzie to fragment początku rozgrywki, środka i samej końcówki. Początek: MG: „Wszyscy znajdujecie się w ciemnym pomieszczeniu. Nie wiecie skąd się tu znaleźliście, jedyne co pamiętacie to wielką popijawę w karczmie” Gracz1:”Wstaje, próbuję sprawdzić czy mam wszystkie swoje przedmioty przy sobie” Gracz2:”Sprawdzam po omacku czy na ścianie znajduje się jakieś okno albo drzwi”. Teraz fragment środka przygody: MG: „Gdy podróżujecie spokojnie lasem a słońce mocno świeci nad waszymi głowami, niespodziewanie zza krzaków wybiegają 4 orki i biegną na was” Gracz1: „Wyciągam miecz jak najprędzej i atakuje gdy tylko będą w zasięgu” Gracz2: „Skoro jest czarodziejem, to rzucam na nich kulę ognia”. A teraz końcówka przygody: Gracz1: „Oddaje skradziony łup właścicielowi karczmy” Gracz2: „Pytam się go czy możemy liczyć na nagrodę” MG: „Oczywiście, właściciel dzieli się z wami pieniędzmi i dziękuje wam za pomoc”.

Czas jest na pewno jedną z ważniejszych rzeczy jakich potrzebujemy do gry w RPG. Mając przykładowo godzinę wolnego, nie mamy nawet co przymierzać się do sesji. Na grę najlepiej poświęcić co najmniej kilka godzin, a niekiedy najlepszym rozwiązaniem jest po prostu cały dzień. Taka pojedyncza przygoda może trwać od dwóch do czterech godzin a czasem nawet dłużej. Niekiedy, gdy Mistrz Gry ma dobry pomysł na scenariusz, można grać trzy lub cztery godziny a nawet nie zacząć głównego zadania jakie na nas czeka. Czasem również jedna przygoda jest na tyle rozbudowana, że nie sposób rozegrać jej jednego dnia i trzeba ją podzielić na kilka mniejszych sesji. Wtedy mówimy o takiej przygodzie „kampania”. Takie kampanie są niekiedy tak bardzo rozbudowane, że można w nią grać przez miesiąc, grając 3 razy w tygodniu po kilka godzin. Pomimo poświęconego czasu, myślę że naprawdę warto, gdyż przyjemność płynąca z takiej gry jest niedopisania, pod warunkiem oczywiście iż świat w jakim toczy się rozgrywka nam odpowiada i gra toczy się w sposób płynny bez przestojów i nie ma nudnych fragmentów. Na początek przede wszystkim stworzenie postaci, która będzie mu się odpowiednio grało. Postać w grze najlepiej gdy jest robiona na wzór nas samych. Jednak jak nazwa RPG wskazuję, polega to na wcielaniu się w kogoś innego. Jednak błędem byłoby, gdyby osoba nieśmiała, stworzyła sobie postać imprezowicza, który bez przerwy podrywa dziewki i zaczepia każdego nieznajomego. Taka osoba nie odnalazłaby się w takim charakterze. Najważniejszym obowiązkiem gracza jest czerpanie przyjemności z gry, co oczywiście nie jest to zależne tylko od niego, ale do gry za każdym razem musi podchodzić w sposób optymistyczny, dzięki temu Mistrzowi Gry prowadzi się rozgrywkę w sposób dużo łatwiejszy. Drugą najważniejszą rzeczą jest już wcześniej wspomniane wcielanie się w rolę. Czym lepiej gracz wcieli się w rolę swojego bohatera, tym ciekawsza staję się rozgrywka i dostarcza jeszcze więcej przyjemności. Przykładowo gdy gramy krasnoludem, który jak wiadomo nie przepada za elfami, to nie można podchodzić przyjacielsko do przedstawicieli tej rasy. Jeśli nasz bohater według cech nie jest zbyt inteligentną postacią, to również trzeba wziąć pod uwagę i robić czasem różne nie przewidywalne rzeczy.

O ile dziś chyba każdy jest przekonany, że coś takiego jak magia nie istnieje, ewentualnie iluzja, o tyle w Heroic Fantasy magia była czymś normalnym. Oczywiście nie każdy miał do niej dostęp i nie każdy umiał się nią posługiwać, jednak było to coś czego można się było nauczyć. Światy oparte na klimacie Heroic Fantasy posiadały magię opartą właściwie na tych samych mechanizmach. Jedyne co je różniło to rodzaj czaru, przygotowanie oraz kto mógł się tą magią posługiwać. Sam podział magii był praktycznie identyczny w każdym świecie. Była magia natury, którą posługiwali się kapłani, była oczywiście magia nekromancka dostępna jedynie dla nekromantów. Istniała również tzw magia prosta, która mógł posługiwać się każdy, kto choć trochę poznał tajniki magii, oraz magia bojowa dla zwykłych czarodziejów. Ostatnią była magia wykorzystywana przez paladynów. Była to może nie do końca magia, ale specjalne umiejętności, które uzyskiwali od bogów, za to że służyli na ziemi w ich imieniu, nie mniej jednak umieli uzdrawiać, leczyć itp. Miasta w światach opartych na Heroic Fantasy, przypominały średniowieczne miasta naszego kraju. Oczywiście różniły się pomiędzy sobą wielkością, ilością mieszkańców o funkcją. Stolica krainy zawsze była największym i najbogatszym miastem. Pozostałe duże miasta znajdowały się bardzo często przy największych rzekach. Miasta dzielone były na dzielnice, które niejednokrotnie pełniły różne funkcje i gromadziły ludzi z jednego środowiska. Przykładowo były dzielnicy biedoty, kupców, szlachciców i tym podobne. Zazwyczaj w centrum miasta znajdował się targ gdzie było można kupić co się tylko dusza zapragnie. Oprócz tego oczywiście były zwyczajne sklepy, karczmy, kościoły, gabinety lekarskie, szpitale i tym podobne. Tak wyglądały standardowe miasta ludzi. Inaczej jednak reprezentowały się miasta krasnoludzkie, które znajdowały się pod ziemią. Drążone były w skale do których droga była na tyle niebezpieczna że rzadko kto je odwiedzał. Panowało przekonanie że miasta krasnoludzkie są najpiękniejsze ze wszystkich istniejących.

Oczywiście w 100% poprawnie nie da się odpowiedzieć na to pytanie, gdyż może się to różnić pomiędzy konkretnymi światami opartymi na klimacie Heroic Fantasy. Jednak można wymienić najczęściej spotykane tam rasy. Są to oczywiście ludzie, zupełnie normalni jak my żyjący dnia dzisiejszego. Kolejną zawsze spotykaną rasą są elfy. Wyglądem zewnętrznym bardzo przypominają ludzi, ich szczególną cechą są spiczaste uszy i w zależności od świata, są albo nieco wyższe, albo niższe od ludzi. Najważniejszą cechą odróżniających ich od ludzi jest długowieczność. Również w zależności od świata, elfy żyją albo kilkaset lat, albo są wręcz nieśmiertelne, pod tym względem że nie umierają ze starości. Osiągają wiek dorosłości, a następnie się już nie starzeją. Kolejną rasą są krasnoludy. Są to niskie postacie osiągające około 130cm wzrostu. Swoją siłą jednak przewyższają większość ludzi i elfów. Są bardzo mocno zbudowane, nigdy nie przepuszczą okazji do napicia się, czy też do bójki. Ostatnią regularną rasą są niziołki czy też hobbity. Są niskie, około 110cm wzrostu, ale za to bardzo zręczne i przyjacielskie. W zależności od świata są zazwyczaj krępe, lub szczupłe. Wyglądem zewnętrznym bardzo przypominają ludzi. Świat potworów jest to jeden z ważniejszych elementów odróżniających nasz świat od świata fantasy. U nas po prostu potworów nie ma, jedyne co istnieje to wściekłe i/lub groźne zwierzęta, jednak jest co zupełnie coś innego. Potwory w świecie fantasy czyhały dosłownie wszędzie, czy to w jaskiniach, czy lasach, polach, łąkach, podziemiach a nawet miastach. Oczywiście głównym siedliskiem potworów były krainy chaosu. Tam po prostu wszelkie potwory, które były tępione w krainie ludzi, mogły swobodnie żyć. Choć tak do końca to naprawdę nie wiadomo co się tam działo, ponieważ takie krainy nigdy nie są opisane z prostej przyczyny. Żaden człowiek, ani inna postać humanoidalna, która może być bohaterem książki czy filmu nie zapuszcza się w tak odległe i niebezpieczne krainy. Potwory oczywiście siały strach wśród zwykłych mieszkańców i podróżników, jednak istniało wiele profesji zajmujących się tępieniem takich stworów. Najogólniej rzecz biorąc byli to awanturnicy szukający przygód, a co mogło być lepszego niż zmierzenie się z potworem i ocalenie istnień ludzi zamieszkujących pobliskie tereny?